Mleczarka to jeden z najbardziej atrakcyjnych i ciekawych obrazów Vermeera. Namalowałam swoją wersję akwarelą i zastanowiło mnie ciekawe ustawienie przedmiotów na obrazie. Wszystkie rzeczy znajdują się po jednej stronie przekątnej czyli w lewym dolnym rogu. Malując swoją akwarelkę chciałam pominąć niektóre przedmioty i okazało się, że kompozycja została zaburzona. Domalowałam dziwne pudełeczko w prawym dolnym rogu. Okazało się, że jest to przedmiot do grzania nóg. W dawnych czasach nie było centralnego ogrzewania i ludzie marzli. Aby ogrzać stopy, stawiali je na pudełeczku z dziurkami a w środek stawiano pojemnik z gorącą wodą.
Pare ciekawych informacji na temat tego obrazu:
Kobieta na obrazie jest służącą, która wlewa mleko do naczynia zwanego holenderskim piecem. Robi ona potrawę pudding chlebowy, która składa się z kawałków chleba pomieszanych z jajem i zalanych mlekiem. Wykonanie tej potrawy wymaga ostrożnego nalewania mleka i dokładnego odmierzenia składników.
Obecność podgrzewacza do stóp świadczy o tym, że była to zimna kuchnia. W dawnych, bogatych domach z reguły były dwie kuchnie ciepła i zimna. Ciepła kuchnia służyła do gotowania ciepłych potraw. Zaś zimna do przygotowywania np. makaronów i przechowywania produktów, które wymagają chłodu.
Kobieta jest ciepło ubrana w żółty skórzany top, niebieski fartuch na wełnianej, brązowej spódnicy.
Vermeer używał niewielu pigmentów w porównaniu do obecnych artystów. Z reguły wykorzystywał systematycznie nie więcej niż 10 kolorów. Znany był z używania kosztownej, oryginalnej ultramaryny, którą wtedy sprowadzano z Afganistanu. Miał taką możliwość dzięki bogatemu sponsorowi. Farby były generalnie drogie, dlatego ze względów ekonomicznych, malowano pierwszą warstwę monochromatycznie (dead painting), a następnie dodawano cienką warstwę koloru.
W 17 wieku malarzom brakowało mocnych kolorów. Mieszanie kolorów z tych, które były dostępne, nie pozwalało uzyskać mocnych barw. Szczególnie brakowało mocnych zółci i czerwieni. Spośród czerwieni dostępny był tylko vermilion. Jest to czerwień kryjąca o pomarańczowym tonie.
Metalowe tuby do farb wynaleziono dopiero w 19wieku. Niewykorzystane farby przechowywano krótko w pęcherzu wieprzowym lub zanurzano paletę w wodzie do następnego dnia. Malarze wykładali na paletę, tylko te farby, które chcieli wykorzystywać danego dnia.
Podstawowe farby Vermeera:
- biel ołowiowa
- żółta ochra
- vermillion
- czerwień alizarenowa – kolor ten był produkowany z korzeni marzanny barwierskiej (Rubia tinctorum) do barwienia tkanin. Obecnie wykorzystuje się farby syntetyczne
- ziemia zielona
- umbra naturalna
- czerń kostna
